Typowym obuwiem w starożytnej Grecji były sandały w formie podeszwy skórzanej, przywiązanej do stopy za pomocą rzemyków, lub w formie skórzanych trzewików, dopasowanych do całej stopy, sięgających powyżej kostek lub do połowy łydek. Sandały najprostszego typu wykonywano w ten sposób,że wykrawano ze skóry podeszwę, odpowiadającą wymiarom stopy, następnie przyszywano dwa paski, które krzyżując nad podbiciem,, przewijano wokół kostki kilkakrotnie i zawiązywano na pętlę. Bardziej wyszukaną formą stanowią sandały, w których na podbiciu wstawiano klin skórzany coś w rodzaju języka we współczesnym trzewiku, stanowiący jakby konstrukcję dla pętli i utrzymujący w równych odstępach sznurowadło. Wiązanie sandałów rzemykami wymagało dużej staranności i zabierało trochę czasu. Toteż obok takich wzorów wyrabiano również sandały-trzewiki z cholewką ażurową, naśladującą w pewnym stopniu sandały wiązane. Drogą stosunków i kontaktów z sąsiednimi krajami przedostają się do Grecji wzory obuwia pochodzenia wschodniego. Różniło się ono od przeciętnego greckiego przede wszystkim barwnością skóry oraz bogatym przybraniem dekoracyjne nacięcia skóry, ozdoby metalowe itp. Zależnie od miejsca pochodzenia danego wzoru, obuwie nosiło nazwy takie, jak np. „perełca” lub „embates”. Pierwsze były pochodzenia perskiego, drugie asyryjskiego. Rodzime obuwie zwano wcrepidosn. Strojniejsze gatunki obuwia nosili dostojnicy państwowi, wodzowie oraz kapłani. Ci ostatni nosili obuwie wysokie z cholewkami sięgającymi kolan, wykonane z białej skóry lub z grubej wełny filcu. Młodzież obojga płci w czasie zajęć sportowych i zabaw chodziła boso. Boso chodzili również filozofowie, uważali oni obuwie za wytwór zbytku, godny z ich strony pogardy. W Grecji panował zwyczaj zdejmowania z nóg sandałów po przekroczeniu progu domu oraz w czasie biesiad i uczt. Zwyczaj ten przyszedł z Egiptu, gdzie gość lub domownik wchodzący do domu zdejmował w przedsionku obuwie i oddawał je w ręce niewolnika. Istniały również pewne lokalne różnice w noszeniu odpowiednich dla niektórych okolic gatunków obuwia lub sposobie wiązania oraz w stosowaniu ustalonych kolorów skóry. Otóż np. Tebanki nosiły sandały sznurowane, koloru czerwonego, natomiast kobiety z Tanagrii wdziewały obuwie na grubych podeszwach na kształt trzewików, wykonane ze skóry zabarwionejna kolor żółty. Oprócz różnorodnych odmian sandałów i trzewików, szytych według wzorów wschodnich albo wprost sprowadzanych z prowincji wschodnich, były w użyciu również koturny. Były to trzewiki na bardzo wysokich podeszwach, wykonanych z lekkiego drzewa np. korkowego. Kosiły je kobiety niskiego wzrostu oraz mężczyźni do konnej jazdy. Największe jednak zastosowanie miały koturny w teatrze. Wobec ogromnych rozmiarów teatrów amfiteatrów i scen w celu zapewnienia wszystkim widzom jak najkorzystniejszych warunków oglądania gry aktorów, trzeba było sztucznie powiększyć ich sylwetki przez odpowiednio wydłużone i poszerzone kostiumy m.in. przez watowanie tkanin oraz duże maski i wysokie koturny W ten sposób starano Bię zachować mniej więcej naturalne proporcje. Koturny wyrabiano z lekkiego drzewa i przywiązywano do nogi za pomocą tasiemek lub skórzanych rzemieni. Żołnierze greccy nosili sandały na grubych, często drewnianych podeszwach, podbitych żelaznymi gwoździami. Podeszwy były łamane w połowie i łączone skórą,co umożliwiało swobodne zginanie stopy. Dla ochrony nóg ściślej goleni w czasie walki wdziewano nagolenniki skórzane lub wyklepane w blasze, o podobnym charakterze jak pancerze i hełmy.
Archive for the ‘Bez kategorii’ Category
Asyria i Babilonia
Obuwia Asyryjczyków Babilończyków i innych ludów Małej Azji różni się zasadniczo od egipskiego, jest bowiem całkowicie wyrabiana ze skóry. Mieszkańcy doliny między Eufratem i Tygrysem, będąc s racji warunków lokalnych narodem pasterskim, mieli pod dostatkiem bydła domowego, tarany zaś, na których przebywali,obfitowały w dzikiego zwierza,stąd i obfitość wszelkiego rodzaju skór, a których wyrabiano obuwie. Spotykamy więc tu sandały z tylnikami, czyli obłożynami przyszytymi wokół piet do podeszwy jest też rodzaj trzewików z cholewkami, wyciętymi z pasów schowanych, spinanych na podbiciu guzikami wreszcie kombinacja trzewików a cholewkami z rodzaj im grubych wełnianych skarpet, przewiązywanych wokół nóg; rzemiennymi paskami Obuwia barwiono na kolory czerwony lub żółty, kryjąc farbą całą powierzchnię trzewika lub malując kolorowe pasma. Kobieca sandały pantofle lub trzewiki różniły się od męskich doborem delikatniejszej skóry /cielęcej lub koziej/,tzw. safianu, barwionej na żywe kolory, wytłaczanej w desenie,ozdabianej meblowymi blaszkami, drogimi kamieniami itd. Żołnierze nosili zazwyczaj obuwie wysokie, z obcisłymi cholewami, obejmującymi połowę łydki, albo podobne, lecz z wydłużonymi do wysokości kolan przodami tych cholewek, przywiązanymi do nogi za pomocą rzemyków. Tego rodzaju obuwie wysokie, wykonane z twardej i grubej 6kóry, można uważać za prototyp nagolenników, które np. u Persów były kute w blasze.
Egipt
Starożytnym Egipcie panował klimat ciepły i łagodny i nie było konieczności noszenia na c odzień obuwia, Egipcjanin lub Egipcjanka, pracujący na roli albo przy nawadnianiu terenów pod uprawę zbóż, chodzili boso, w chatach swych również chodziło się bez jakiegokolwiek obuwia. Zamożniejsi, przede wszystkim dwór i jego otoczenie, nosili sandały wyplatane z suszonych liści papirusowych albo z łyka palmowych drzew. Początkowy wzór obuwia-sandała przedstawia się nam jako płaska podeszwa, dopasowana do kształtu stopy, związana z nią za pomocą splecionego rzemyka, przechodzącego między dużym palcem łączonego w przestory z podwójnymi strzemiączkami umieszczonymi w pobliżu kostek. Bogatsze wzory sandałów wykonywano z delikatniejszych gatunków surowca papirusowego, uzupełniano obuwie misternej roboty wzorami, rysunkami oraz metalowymi sprzączkami, ozdobami itp. Z czasem czubki noski podeszew wydłużają się i podnoszą ku górze, nadmiernie wydłużone noski łączy się ze sprzączkami bocznymi, tworząc nad śródstopiem kabłąki. Obok sandałów z papirusu lub łyka palmowego były w użyciu również sandały skórzane, lecz noszenie ich było przywilejem królów, dworzan i kapłanów. Ci ostatni, przebywając w pomieszczeniach kamiennych świątyń, oprócz sandałów owijali nogi zwojami liści papirusowych, bielonych, co stanowiło jakby prototyp przyszłych pończoch. Sandały kapłanów mia-czubki spiczaste i zadarte do góry. Również wojsko używało obuwia skórzanego, które chroniło stopy żołnierzy przed zranieniem o piaszczysto-kamienny grunt, przed zimnem w czasie postojów, służby nocnej, przed jadowitymi pająkami, wężami; umożliwiało ono wygodne poruszanie się w czasie bitew. Sandały, wykonana a papirusu lub łyka palmowego, zachowywały raczej naturalny swój kolor, zaś obuwia skórzana zazwyczaj malowano na ulubiony kolor czerwony.
Wstęp
Jeśli przyjdzie nam ustalić właściwy kostium dla postaci ze sztuki o tematyce historyczne;), powinniśmy się. klarować logicznym wyciąganiem wniosków na temat pełnego ubioru lub tylko jakiejś’ jednakowej części. Z praktyki wiemy ze nie zawsze nas stać na częste przebieranie aktorów w ciągu trwania przedstawienia, mimo że tego wymaga tekst. Często wypadnie nam zaznaczyć zmianę w ubiorze aktora tylko za pomocą jakiegoś elementu np. rekwizytu, który musi być na tyla widoczny dla widzów, aby mogli oni orientować się w zachodzących na scenie zmianach dramaturgiczno-sytuacyjnych. Weźmy dla przykładu postać Wdowy w „Balladynie J.Słowackiego Po zanalizowaniu charakteru postaci i biegu wydarzeń w całej sztuce można przyjąć następujące założeniet Wdowa ożyli,matka Balladyny i Aliny przez cały czas trwania przedstawienia może być ubrana w jeden tylko strój wieśniaczki. Nieznaczne zmiany w ubiorze mogą zachodzić w scenie w chacie oraz w zamku. Zmiany te dotyczyć mogą już to przybrania głowy, zmiany fartucha bądź też zastosowania innego rodzaju obuwia. Przyjąć możemy m.in. i taką koncepcję, że Wdowa przebywając w chacie lub przed nią chodzić będzie boso lato, wieś, a w zamku ze względu na zmianę środowiska matka królowej lub z powodu chłodnej posadzki kamień ubierze pantofle-kapce. W końcowej zaś scenie sądu zjawi się po raz drugi boso ze śladami krwi i błota, w poszarpanej szacie. Wydaje nam się, że taki skrót kostiumowy widz szybko przyjmie i zrozumie założenia realizatorów.
moda online
Sezon na wiosnę i lato w 2017 roku zapowiada się bardzo ciekawie. Dla wszystkich lubiących podążać za modą i chcących być zawsze na topie, mamy kilka propozycji na temat motywów przewodnich kolekcji zbliżającego się sezonu. Co będzie najmodniejsze tego sezonu? Zobaczcie sami!
Jak wiadomo nie od dziś warto zadbać o skórę i ciało, tym bardziej, że modne będą odkryte ramiona, sukienki wzorowane kubańskimi klimatami i romantyczne koszulki w stylu bosmańskim.
Projektanci przede wszystkim podkreślili damskie ramiona oraz dekolty w stylu carmen. powiększyli oni je do rozmiaru XXL. Rękawy sukienek jednakże powinny być rozkloszowane i najlepiej z falbanami.
Modna będzie również asymetria i disco. Lata osiemdziesiąte wracają. Na wybiegach przeważają mocne i intensywne odcienie pomarańczu, cytryny i róży. Barwy te Wyśmienicie sprawdzą się na spandeksie oraz aksamicie.
Jeśli chodzi o dodatki, to należy pamiętać, że w tym przypadku warto dobierać już nieco spokojniejsze elementy w odcieniach szarych oraz karminu. Wspomniana wcześniej asymetria nie powinna dotyczyć tylko ubrań, ale również dodatków. Modne będą przede wszystkim bluzki z pojedynczym rękawem, spódnice nierównej długości, a także kolczyki z różnych kompletów.Dużą popularnością powinna się cieszyć także moda online, czyli dobieranie kreacji za pomocą globalnej sieci.